اشعار

بنـویـسـیـد ابالفـضل، بخـوانـید حـیـا            بـنـویـسـید عـلـمـدار، بـخـوانـیـد وفا

هیچکس مثل ابالفضل نگـیرد دستی            بنویـسـید ز حـاجـات، بخـوانـید روا

امـــام عــشــق را مــاه مــنــیـــری            وفـــاداران عـــالـــم را امـــیــــری

دو دسـتـت گـرچه افـتادند بر خاک            به خـاک‌افـتـادگـان را دسـت‌گـیـری

مرثیه مرثـیه در شور و تـلاطم گـفـتند            هـمـه اربـاب مـقـاتل به تـفـاهم گـفـتـنـد

واژه در واژه نـوشـتـند و قیامت کردند            صاحـبان نـفـس این‌گونه روایت کردند

مـی‌رفـت که با آب حـیـات آمـده بـاشد            می‌خواست به احـیای فـرات آمده باشد

احساس من این است که با پُر شدن مشک            از خـیـمه خـروش صلـوات آمـده باشد

سـقــا شــدم که آب مـهـیـا کـنـم، نـشـد            کاری بـرای خـشکـی لب‌ها کـنم، نشد

بـا اشـتــیـاق آمــدم از بـیـن نـخــل‌هــا            راهـی به انـتـظـار حـرم وا کـنـم، نشد

نـسـیـم آمده با سـوز آه سـرد به خـیـمـه            نمانده است به جز رنگ و روی زرد به خیمه

شتافت سمت فرات و سکینه در دل خود گفت            کمی بنوش عمو! تشنه برنگرد به خیمه

دستی بر آتش دل و دستی به روی آب            از هرم اشک‌های تو تَر شد گـلوی آب

بـالا نـرفـت جـرعـه و دور از لبان تو            پائـین نرفت آب خـوشی از گـلـوی آب

غـم از دیـار غـم‌زده عـزم سفـر نداشت            شد آسـمـان یـتـیـم که دیگر قمر نداشت

این سو درون خـیمۀ سیراب از عـطش            خواهر ز حال و روز برادر خبر نداشت

مـاه است و آفـتـابـی‌ام از مهـربـانی‌اش            صد کـهـکـشـان فـدای دل آسـمـانـی‌اش

بی‌دست می‌خروشد و دریا کنار اوست            ای عشق آتشین! به کجا می‌کشانی‌اش؟

سـقـا بـه آب، لـب ز ادب آشـنـا نـکـرد            از آب پُرس از چه ز سـقـّا حـیـا نکرد

تجـدیـد شد وضوی نـمـاز امـام عـشـق            بیهـوده دستِ خویش به آب آشنـا نکرد

کـنـار دل و دست و دریـا، اباالفضل!            تـو را دیـده‌ام بـارهـا، یا ابـاالـفـضـل!

تو از آب می‌آمدی، مـشـک بر دوش            و من در تو غـرق تمـاشا، اباالفضل!

دریا کشید نعـره، صدا زد: مرا بنوش            غیرت نهیب زد که به دریا بگو: خموش

وقـتی که آب را به روی آب ریـخـتی            آمد چو موج، در جگرِ بحر، خون به جوش

تیـره و تار شده یکـسره دنـیای حـسین            رفت از خـیمه قـرار دلِ تنـهـای حسین

مشک بر دوش؛ شجاعانه قدم برمیداشت            زیر لب زمزمه‌اش این شده سقای حسین:

تو سـوخـتی دل مـادر کباب باقی ماند            چرا که جـسم تو در آفـتاب بـاقی ماند

لبم به آب خنک بعد تو نخواهد خورد            برای چـشـم ترم اشک ناب بـاقی ماند

شـرمـنـده‌ام نـشد که بـمـانم کـنـارِ تو            تـسکـین شـوم بـرایِ دلِ بی‌قـرارِ تـو

اشکِ رقـیه دیدم و گـفـتم که می‌شوم            مرهم به زخـم‌های دلِ غُـصِّـه‌دارِ تو

به تـمـنـای لب تو قـلـب دریـا سـوخـته            صورتت افتاده روی خاک وصحرا سوخته

پیکرت را جمع کردم قد یک گهواره شد            زیر خورشید عراق این قد و بالا سوخته

شیـر میدان دار بودی پس چرا افتاده‌ای            ای امان خـیـمه‌ها از چه ز پـا افتاده‌ای
من گُمَت کردم، میان دشت حیرانم مکن            دست و پایی زن بدانم که کجا افتاده‌ای

خدا بخشیده بر رویت جهانی از لطافت را           هنرمندانه طرحی نو زده، این قد و قامت را
الا بالا بلندِ سر به زیرِ محضر خورشید           که کامل کرده چشمانت، نشانی نجابت را

یا ابوفاضل که گفتم بال و پر آمد وسط            بهرِ گـفـتن از کمالاتت هـنر آمد وسط

در فضایی که همه مبهوت هستند ای کریم            دل خودش را زد به دریا و جگر آمد وسط

رسیدی روزِ اول؛ روز آخر را نشان دادی           برای علتِ خَلقت؛ برادر را نشان دادی

ادب تا خلق شد؛ افتاد روی دستِ استادش           برای بوسه خاکِ پای مادر را نشان دادی